DHANDANGGULA


……..
Kang mangka pandoning pudya,
Tarlen muhunh rising amurweng dumadi,
Widening subuwana.

Kang murah ing dunya sih ing akir,
Sang akerti ring saptapratala,
Len tang kasapta kasane,
Sesining rat sawegung,
Panggelarning wiyat pratiwi,
Tiningkah tatakrama,
Mamrih tartibipun,
Urut-uruting paningtah,
Sampurnaning dadining sakalir-kalir,
Pan ing dalem nem dina.

Nulya andadeken ngaras kurs,
Karsaning suksma saellawu ngasya,
Barang pakartenipun,
Ing manungsa den anget ing wit,
Aja na budi ganas,
Ing tingkah kasusu,
Sami nganggea ukara,
Ing tartibe denya pereng anuju kapti,
Wahyaning mangsa kala.

Ri titaning ulun mangastuti,
Ring Sang Hyang Kang Anurageng Jasad,
Tandya papudyeng dutane,
Ing Ywang Kang Maha Luhur, 
Kanjeng Nabi Muhammadinil,
Mustapa Nabibullah,
Pangguluning Rasul,
Wakasaning para ambiya,
Nayakaning bawana dipaning bumi,
Gegentining Hyang Suksma,
Sang nuring rat tersandhaning widi,
Pan saistu witaning tumitah,
Nur Muhammad kajatene,
Muga-muga satuhu, 
Winantua rahmaning widi, 
Utami sulaming Hyang,
Lan pasianipun,
Tertamtu dhumawuh marang,
Nabi duta Muhammad ingkang sinelir, 
Lintang kawula-warga.


Artinya :

……  Sembahku kami tujukan tak ada lain kepada Sang Pencipta Alam ini, Tuhan seru sekalian alam.

Yang Maha Kasih di dunia dan di akherat, yang menguasai sapta pratala (tujuh bagian-bagian dunia) dan sapta akasa (tujuh langit). Dia yang menciptakan di dalam hari gumelar dan isi dari bumi ini,angkasa, bumi. Beliau pula yang mengatur dengan urut (tertib) segala perjalanan di dunia ini.

Atas kehendak Nya manusia di dunia ini diberi pengertian dalam segala hal. Atas kehendaknya pula bahwasanya manusia di dunia jangan berbudi ganas, dalam tingkah laku, jangan terburu-buru. Pakailah pula keseimbangan dalam menuju ketertiban, dan berbuatalah supaya jangan sampai melukai orang. Demikian pula segala peri perbuatan hendaknya disesuaikan dengan waktu dan tempat.

Kepada Sang Anurageng Jagad itulah sembahku saya tujukan, pujiku kuhaturkan kepada kanjeng Nabi Muhammad utusan Tuhan Yang Maha Esa. Demikian pula kepada Nabi Mustapa yang menjadi awal para Rasul Allah. Akhirnya kepada para ambiya yang menjadi utusan di dunia ini, mereka adalah pelita menerangi di dunia lagi pula mereka adalah mewakili Hyang Suksma.

Sang Nur (cahaya) adalah tanda kebesaran Tuhan, pada hakekatnya adalah awal dari kehidupan ini, Nabi Muhammad pun kejadian dari nur. Mudah-mudahan selalu diberkahi oleh rahmat Tuhan dan selalu diasihi Nya pula kepada Nabi Muhammad yang terpuji maupun kepada keluarganya.[1]





[1] Tirto Suwondo, Nilai Budaya Susastra Jawa, Pusat Pembinaan dan Pengambangan Budaya, Jakarta, 1994, hlm. 66

No comments:

Post a Comment