……..
Kang mangka pandoning
pudya,
Tarlen muhunh rising
amurweng dumadi,
Widening subuwana.
Kang murah ing dunya sih
ing akir,
Sang akerti ring
saptapratala,
Len tang kasapta kasane,
Sesining rat sawegung,
Panggelarning wiyat
pratiwi,
Tiningkah tatakrama,
Mamrih tartibipun,
Urut-uruting paningtah,
Sampurnaning dadining
sakalir-kalir,
Pan ing dalem nem dina.
Nulya andadeken ngaras
kurs,
Karsaning suksma saellawu
ngasya,
Barang pakartenipun,
Ing manungsa den anget ing
wit,
Aja na budi ganas,
Ing tingkah kasusu,
Sami nganggea ukara,
Ing tartibe denya pereng
anuju kapti,
Wahyaning mangsa kala.
Ri titaning ulun
mangastuti,
Ring Sang Hyang Kang
Anurageng Jasad,
Tandya papudyeng dutane,
Ing Ywang Kang Maha
Luhur,
Kanjeng Nabi Muhammadinil,
Mustapa Nabibullah,
Pangguluning Rasul,
Wakasaning para ambiya,
Nayakaning bawana dipaning
bumi,
Gegentining Hyang Suksma,
Sang nuring rat
tersandhaning widi,
Pan saistu witaning
tumitah,
Nur Muhammad kajatene,
Muga-muga satuhu,
Winantua rahmaning
widi,
Utami sulaming Hyang,
Lan pasianipun,
Tertamtu dhumawuh marang,
Nabi duta Muhammad ingkang
sinelir,
Lintang kawula-warga.
Artinya :
…… Sembahku kami tujukan tak ada lain kepada
Sang Pencipta Alam ini, Tuhan seru sekalian alam.
Yang Maha Kasih di dunia
dan di akherat, yang menguasai sapta pratala (tujuh bagian-bagian dunia) dan
sapta akasa (tujuh langit). Dia yang menciptakan di dalam hari gumelar dan isi
dari bumi ini,angkasa, bumi. Beliau pula yang mengatur dengan urut (tertib)
segala perjalanan di dunia ini.
Atas kehendak Nya manusia
di dunia ini diberi pengertian dalam segala hal. Atas kehendaknya pula
bahwasanya manusia di dunia jangan berbudi ganas, dalam tingkah laku, jangan
terburu-buru. Pakailah pula keseimbangan dalam menuju ketertiban, dan
berbuatalah supaya jangan sampai melukai
orang. Demikian pula segala peri perbuatan hendaknya disesuaikan dengan waktu
dan tempat.
Kepada Sang Anurageng
Jagad itulah sembahku saya tujukan, pujiku kuhaturkan kepada kanjeng Nabi
Muhammad utusan Tuhan Yang Maha Esa. Demikian pula kepada Nabi Mustapa yang
menjadi awal para Rasul Allah. Akhirnya kepada para ambiya yang menjadi utusan
di dunia ini, mereka adalah pelita menerangi di dunia lagi pula mereka adalah mewakili
Hyang Suksma.
Sang Nur (cahaya) adalah
tanda kebesaran Tuhan, pada hakekatnya adalah awal dari kehidupan ini, Nabi
Muhammad pun kejadian dari nur. Mudah-mudahan selalu diberkahi oleh rahmat
Tuhan dan selalu diasihi Nya pula kepada Nabi Muhammad yang terpuji maupun kepada
keluarganya.[1]
[1] Tirto Suwondo, Nilai
Budaya Susastra Jawa, Pusat Pembinaan dan Pengambangan Budaya, Jakarta, 1994,
hlm. 66
No comments:
Post a Comment